Vurige liefde

Een roodborstenrelatie is een pure haat- liefdeverhouding. De echtelieden vechten elkaar het huis uit. Ze reageren op alles wat oranjerood is. Dus ook op elkaar. Daarom zie je meestal slechts één roodborst tegelijk in je tuin. Dit agressieve gedrag komt voort uit pure hebzucht. Bang om aanwezige spinnetjes, langpootmuggen en ander lekkers te moeten delen.

Behalve wanneer de dagen lengen en de hormonen opspelen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zingt manlief de longen uit het lijf om de mooiste rode meid te veroveren. Slaat de vonk over dan zijn ze een aantal weken niet bij elkaar weg te slaan. Zij gooit al haar vrouwelijke charmes in de strijd en draait hem volledig om haar vogelpoot. Als een jong vogeltje bedelt ze om voedsel. Gek van liefde is geen moeite hem te veel.

Het is de opmaat voor de naderende broedtijd. Eind april legt het vrouwtje vijf of zes eieren in het goed verborgen nest. Die broedt ze in twee weken uit en in die tijd blijft haar echtgenoot zijn allessie allerlei lekkers toestoppen. De verzorging van de jongen is voor samen. Soms zit moeders voor de tweede keer op eieren, terwijl pa de jongen van het eerste legsel grootbrengt.

Jonge roodborsten lijken bepaald niet op hun ouders. Aan hun verenpak valt geen likje rood te bekennen. Met een bruin gevlekt uiterlijk lijken ze eerder op jonge miniatuurmerels. Dit is puur uit veiligheidsoverwegingen: zouden ze direct een rood uiterlijk hebben, dan is het gevaar groot dat pa of ma ze onmiddellijk te lijf gaat. In het najaar wisselen jonge roodborsten het bruine verenkleed voor een oranje pak.

Als de jongen op eigen benen staan trekken ze met leeftijdgenoten naar Spanje en Portugal. De volwassen vogels overwinteren deels in ons land en krijgen gezelschap van soortgenoten uit Scandinavië en Oost-Europa. Dit verklaart waarom we in de winter meer roodborsten zien dan ’s zomers. In het voorjaar vertrekken de buitenlanders en keren onze jonge vogels terug. Klaar om zich aan de liefde over te geven.